Ayranı İçmeden Ayrı Düştük

   Ne oynak bir gündemimiz var, pes doğrusu. Daha da doğrusu hayret! Ondan da doğrusu var mı açıkçası bilmiyorum. Biri bitmeden başka biri türüyor. Aralıksız girilen reklam gibi. En son gündemimiz de milli içki olayı oldu. Biri ayran der, biri rakı der, biri kımız der, öbürü çay der. Aynı zamanda da önemsiz ama tesirli meseleler bunlar. Biri de çıkıp bunların hepsi milli içeceğimiz kabul edilsin diyemiyor. Ben niye diyemiyorum onu da bilmiyorum. Neyse meselemiz bu değil. Harbi ya mesele neydi ki. Yine mi değişti acaba? Ne ara? Yok yok içecekti elbette. En millisinden...

   Ayranımız yok değil, tamam aynı zamanda bol da içmeye. Fakat nedir bu tahterevan merakı? Koltuk sevdasından sonra bir de tahterevan sevdası çıktı başımıza iyi mi?  Daha ayran kelimesini ağıza almadan ayrı düşmeye meyilli bir millet olduğumuzdan olsa gerek her yorum yapan da kendini diğer tebaaya göre daha muteber ilan etmekte. Her kafadan bir ses, her sesten bir mana, her manadan da içi boş lakırtılar duyuyorum. 

   

   Bu arada hep bu sözün nereden çıktığını da merak etmişimdir. Bir insan ya da insan topluluğu ayran içilmesi sebebiyle niye ayrı düşer ki? Bence bu hususta kamuoyu aydınlatılmalı. Halkımız bunu sadece kafiye olsun diye söylemiş olamaz. Sanmıyorum. Yani olmamalı. Rekabetçi firmaların slogan yarışı gibi deyim mi olurmuş be? Elbet bir anlam barındırıyordur mutlaka. Böylelikle çok önemli bir konuya da parmak basmış oldum. Şimdi de parmak basmak deyimi fena halde kafamı kurcalarken bastığım parmağı geri çekme ihtiyacım doğdu. Ne zaman derinden bir konuya değinsem şizofrenik bir sancı çekiyorum. Allah'ım ne kadar fedakarım yılmıyorum da. 

   En iyisi gidiyim de kendime buz gibi bir ayran yapayım. Hatta içine kahve de koyayım. Sahi ya süte kahve karıştılınca çok güzel oluyor. Ayrana niye karıştırılmasın ki? Mutlaka denemeliyim. Hem kim bilir belki de yeni bir milli içecek bulmuş olurum. Zehirlenirsem de en az kırk yıl hatrı olacağı kesin. Buluş diye buna derim ben be..